Internationale familie
Tijdens de vierdaagse was het een komen en gaan van buitenlanders bij de familie Verasdonck. De ouders van Johannes Verasdonck (69) runden een hotel in Nijmegen. Het is dan ook geen verrassing dat het gezin inmiddels verspreid zit over de hele wereld. Sommigen bleven in Nederland, anderen vertrokken naar Libanon, Australië of Finland.
Acht keer internationaal verhuisd in 45 jaar
Vanwege zijn werk verhuisde Johannes verschillende keren. Hij kan met recht gezien worden als een ervaren internationaal verhuizer. Hij woonde achtereenvolgens in Curaçao (1 jr), Finland (9 jr), België (3 jr), Finland (10 jr), Nederland (8 jr), Singapore (5 jr), Nederland (4 jr) en tenslotte nu weer in Finland (6 jr).
Het internationale leven van Johannes begon nadat hij de hogere hotelschool in Maastricht had afgerond. Er was teveel eenzijdige aandacht voor de Franse keuken vond Johannes. Na zijn afstuderen in 1967 besloot hij daarom op zoek te gaan naar andere keukens en ging op rondreis in Scandinavië. In Finland trof hij naast lekker eten ook de vrouw van zijn leven. Hij moest eerst nog zijn dienstplicht vervullen, ging bij de marine en vertrok vervolgens voor vijftien maanden naar Curacao. Daar was hij getuige van de rellen van 30 mei 1969.
Jong en verliefd volgde hij na zijn terugkomst zijn hart en vertrok naar Finland en trouwde. Hij werd warm ontvangen door de familie van zijn vrouw en ze hebben hem in alles gesteund en, waar nodig geholpen. Dat maakte de overgang minder moeilijk. Hij vond een baan en begon een carrière in Finland. De eerste negen huwelijksjaren brachten ze daar door en ze kregen twee prachtige kinderen.
Johannes en zijn vrouw zijn erg verschillend. Dat houdt het interessant en evenwichtig. Wat ze echter gemeen hebben is hun normen en waarden. Dit is de basis van waaruit ze hun twee kinderen hebben groot gebracht. “Als die basis goed zit, kom je samen uit alle overige cultuurverschillen”. Grote opvoedingsverschillen tussen Nederland en Finland zijn er niet. De Finnen zijn wat strenger en de Nederlanders wat losser en opener naar hun kinderen. Een punt van zorg voor Johannes was het overmatige drugs- en alcoholgebruik in Finland. Johannes heeft dit “op z’n Nederlands” aangepakt door zijn kinderen te laten “proeven” van alcohol en wiet (zelf meegesmokkeld uit NL). Dit experiment en het open erover praten heeft volgens hem het juiste effect gehad. Johannes verzon verhaaltjes met en voor zijn kinderen in het Nederlands. Omdat hij veel op reis was, sprak hij ze ook in zodat hij er tijdens zijn afwezigheid toch nog een beetje was. Leuk detail is dat zijn zoon hem later, toen hij allang volwassen was, vertelde dat hij die ingesproken verhaaltjes niet kon verstaan, maar dat hij er naar luisterde omdat hij papa’s stem zo graag hoorde! Na negen jaar Finland woonde het gezin drie jaar in België om daarna weer tien jaar in Finland te wonen. Hun dochter en zoon waren 17 en 15 toen het gezin opnieuw verhuisde en in Nederland ging wonen.
Vijf jaar zonder vrouw in Singapore
In 2000 kwam er een prachtige baan in Singapore. De kinderen waren inmiddels groot en leidden een eigen leven. Zijn vrouw had haar leven omgegooid en ruilde haar werk als verpleegkundige in voor de kunst. Ze had de kunstacademie in Arnhem afgerond en was een galerie begonnen. Zij ging niet mee naar Singapore en bleef in Nederland. Met de werkgever werd een deal gesloten en Johannes kreeg zes tickets per jaar naar Nederland en zes tickets om elkaar elders te zien. Ze genoten van de tijd terug in Nederland en daarnaast ontmoeten ze elkaar over de hele wereld. Ze spraken af in Australië, Hongkong en nog vele andere exotische plekken. Het werd een prachtige tijd. Samen hebben ze daarna nog vier jaar in Nederland gewoond.
Pensioen
Toen ze met pensioen gingen besloten ze weer terug te keren naar hun huis in Finland. Ze hadden hun huis al die tijd verhuurd en na 17 jaar zijn ze weer terug, waar ze samen begonnen zijn. Hij was blij verrast hoe hartelijk ze ontvangen werden in de straat en het dorp waar ze eerder ook geleefd hadden. Heel snel waren ze weer geïntegreerd. Johannes vertelt dat het actief zijn in verenigingen het integreren versnelde. Zo werd hij o.a. lid van de plaatselijke Lions club, was enkele jaren in het bestuur van de Vereniging Nederland-Finland en gaf hij Nederlandse les aan kinderen uit Nederlands-Finse gezinnen. Finland zag hun terugkeer als een repatriëring en bood het echtpaar een cursus aan. Deze cursus is voor Finnen die na een lang verblijf in het buitenland terugkeren en gaat over wat er in de tussenliggende periode veranderd is. Het ging over de cultuur, maar ook over veranderde wetten en voorschriften. Het was een bont gezelschap van mensen die over de hele wereld gewoond hadden. Het bleek heel nuttig en leerzaam. Voor sommigen die zelden terug waren geweest, leek de tijd echt te hebben stilgestaan.
Een Nederlandse Fin of een Finse Nederlander?
Johannes is naar eigen zeggen een allochtoon in Nederland en een buitenlander in Finland. Om praktische redenen heeft hij de Finse nationaliteit aangenomen. Liever had hij beide nationaliteiten gehouden, maar die mogelijk biedt Nederland helaas niet. Vanwege het verdrag van Schengen is er nu geen verschil meer. Zo dichtbij Rusland en zeker ten tijde van de koude oorlog en de dreiging die daar vanuit ging, voelde dat eerder heel anders. Zijn kinderen kregen duidelijk beide culturen mee, maar zijn dochter is inmiddels hoofdzakelijk Nederlands en woont er nog steeds. Zijn zoon was al vroeg internationaal georiënteerd, studeerde in Engeland en heeft zich nu gevestigd in Australië. Ondanks de afstanden is hun familieband hecht en hebben ze wekelijks contact via Skype. Johannes vertelt dat het hem opviel dat bij de kinderen die hij in zijn Nederlandse les kreeg het m.n. ging om Nederlandse vaders met Finse moeders. In die constructie is het best moeilijk om het Nederlands op peil te houden. Hij vond uit dat wanneer hij de vader mee in de les kreeg, het effect van de les veel groter werd. Volgens hem komt dat, omdat de vaders en kinderen het samen beleefden en de onderwerpen daardoor ook buiten de school gingen leven en besproken werden. De vaders waren daardoor ook meer betrokken en enthousiaster. Johannes kreeg het voor elkaar dat alle vaders mee naar de les kwamen. Behalve leerzaam was het ook nog eens reuze gezellig.
Het geheim van een succesvolle emigratie
Terugkijkend heeft Johannes geen enkele spijt van de vele verhuizingen. Het succes zit volgens hem in de eerste plaats in een gelukkig gezinsleven. Dat is de stabiele basis. Investeren in je gezin, je partner motiveren voor de verhuizingen en de randvoorwaarden op orde hebben. Eén keer maakte hij de fout om niet zijn vrouw maar zijn broer een huis te laten uitzoeken. “Mannen letten op heel andere dingen dan vrouwen”. Dat pakte niet goed uit. Voortaan liet hij zijn vrouw eerst een huis uitzoeken alvorens er verhuisd werd. Zijn vrouw vond het niet leuk om zo vaak te verhuizen, vooral het achterlaten van vrienden bleef bij elke overgang pijnlijk. Ergens opnieuw beginnen kost ook weer de nodige energie en het kiezen van een plek waar vrouw en kinderen zich op hun gemak voelen is dan ook heel erg belangrijk.
Vertrouwen op anderen
Daarnaast heeft Johannes ervaren hoe belangrijk het is om anderen te vertrouwen in het gastland. Wil je goed integreren zul je mensen moeten durven vertrouwen. Ook de steun van zijn schoonfamilie maakte de eerste grote stap gemakkelijker. Verrassend genoeg heeft hij ook veel hulp gehad van mensen die werken bij de belasting of andere overheidsinstanties. Zijn ervaring is dat deze ambtenaren vaak bereid zijn extra hulp te bieden. Je moet vooral niet bang zijn om vragen te stellen en hulp te zoeken. Deze hulp bleek meestal beter dan die van dure adviesbureau’s.
Dementeren in het Nederlands
Finland is wellicht niet zijn laatste woonplek. Johannes heeft het erg naar zijn zin in Finland, maar mocht Johannes echter ooit alleen achterblijven, zou hij teruggaan naar Nederland. In Finland wonen ze landelijk, ver weg van alle voorzieningen. Hun Nederlandse huis dat ze hebben aangehouden, ligt dichtbij alle mogelijke faciliteiten. Dat lijkt een logischere plek mocht hij alleen zijn en de gezondheid achteruitgaan. Bovendien “zal ik wel gaan dementeren in het Nederlands” voegt Johannes er aan toe.
Tips van Johannes:
